Dagboek van de pastoor: 

 

de elfde dag 
(28 juli)

Dag beste mensen,

Gisteravond had ik mijn oordopjes wel heel hard nodig. We lagen op het terrein van Downsview een meter of twintig (of minder) van een geluidszuil. Met de oordopjes in, dacht je na een poosje dat je ze nog uit had. Na elf uur begon er nog iets als een concert, daarna nog en soort muzikaal getuigenis over roeping en ergens in de nacht was er nog aanbidding. Maar zo rond twee uur sliep ik toch. Om een uur of vijf werd ik wakker omdat mijn kussen en laken vochtig werden van de dauw. En om kwart voor zes werd iedereen wakker, aangezien het eerst langzaam, maar al snel steeds harder begon te regenen. Mijn weggooi poncho van de Niagara watervallen, die we daar in de rondvaartboot kregen, kwam nu wel erg goed van pas. 

Helaas werd mijnluchtbed wel nog nat, evenals wat andere dingen, maar het meeste bleef droog. Rondkijkend zag ik dat bijna iedereen wel iets had bedacht om het water de baas te blijven. Maar degenen die net op dat moment naar het toilet waren of net pas waren gaan slapen, zodat ze niet zo snel wakker werden, vonden na enige tijd een doorweekte slaapzak en nog veel meer. Er was ook inderdaad mooi weer voorspeld, maar dat kwam pas in de loop van de ochtend. Van de nood een deugd makend heb ik alles maar ingepakt en ben een ontbijt gaan halen. Dat was weer hetzelfde verhaal, een groep van vijf zoeken. Dat lukte vrij snel, maar dan de man terug vinden die het eten haalde. Dat duurde wat langer, maar ik had nu meer geluk dan voorheen. Op de terugweg herhaalde zich het probleem van de avond ervoor. De weg werd afgezet, maar dat betekende dat ik dan nooit voor acht uur in het vak van de priesters kon zijn. Het bleek dat ik toch wel een zielige blik kan opzetten, want bij het vak voor de gehandicapten, dat hermetisch gesloten bleef voor de andere deelnemers, mocht ik passeren om naar het vak van de priesters te komen. Daar werden we voorzien van een stola en een kazuifel en vervolgens naar het vak verwezen. Dat bleek rond acht uur al vol te zitten, je kon er dan ook vanaf zes uur al terecht. Rondlopend zag ik ergens in het midden van een blok drie lege stoelen. Die waren natuurlijk gereserveerd, maar ik vroeg het toch maar. Er was er maar twee gereserveerd, de derde was nog vrij. Midden voor het beeldscherm, want de priesters zaten wel vooraan, maar zover naast het podium dat ze het altaar niet konden zien.

Zo zaten een paar honderd priesters, het kunnen er ook duizend zijn geweest, het is moeilijk schatten, rustig te wachten, tot, ja hoor, het weer begon te regenen. Opnieuw deed mijn ultra light wegwerp poncho uitstekend dienst. Om mij heen zag ik allerlei pogingen om droog te blijven, maar ook paraplu's voldoen in zo'n massa niet. Het lastigste was eigenlijk nog mijn bagage. Twee rugzakken, aangezien een niet genoeg was voor zowel de bivak als ook voor de liturgie. Dit buitje duurde lang voort. De mis was al begonnen toen het langzaam lichter werd en droger. Tijdens de boeteritus, met de herinnering aan het doopsel, maakte de paus nog een woordspeling op de natuurlijke besprenkeling, die door de jongeren zeer gewaardeerd werd (de woordspeling wel te verstaan). Ik heb geprobeerd tijdens de viering de woorden van de paus wat mee te typen, maar helaas sprak hij in het Spaans, Frans en Engels. In de andere mail zal ik dit opnemen, maar zie het als een soort samenvatting waarbij ik niet alles trefzeker heb kunnen verstaan of vertalen.

Toen het eenmaal droog werd, kreeg het feestelijke karakter duidelijk de overhand. De paus was in zeer goede doen, zijn stem was overwegend krachtig, met af en toe een lichte terugval, zijn geest was sterk vanaf het begin tot het einde. Bij de woordspeling over 82 of 83 en 22 of 23 jaar, leek het dat hij wilde aangeven dat zijn leeftijd wel heel kwetsbaar wordt, zodat heel deze wereld jongeren dagen ook een soort afscheid voor hem geweest kan zijn. Aan het Einde van de viering, met alle toespraakjes en uitwisselingen erbij, maar al die dingen kunnen jullie natuurlijk op de TV volgen, ben ik met alle bagage die natuurlijk wel nat was geworden richting het veld gegaan en heb me daar aangesloten bij een groepje Nederlandse jongeren. Zij hadden hun ontbijt nog niet op, bovendien hadden ze, omdat een paar anderen al waren vertrokken een maaltijd voor zes, die ze et zijn drieën moesten verdelen. Samen eerst de was te drogen gehangen en daarna gegeten. Vervolgens zocht ieder zo zijn eigen weg en heb ik me bij weer een andere groep Nederlandse jongeren aangesloten.

Achteraf, maar ja, zo gaat het meestal, was er misschien wel een uitgang te vinden geweest die dichter bij de Metro lag, maar daar eenmaal aangekomen lukte het om vrij snel met een enorme stroom, de metro in te komen. Op een of andere manier moest ik waarschijnlijk toch nat worden, laten we het zien als een teken van de genade in deze dagen, maar de metro leek een sauna, zo warm, zodat ik daar natter uit kwam dan van het veld. Dan is terugkomst op de slaapzaal, hoe primitief ook, een verademing. Zo zie je maar, alles is relatief. Dat gold ook voor de douche, waarvan de boiler niet op tijd was aangezet, dat was dus inderdaad een koude douche. Inmiddels heeft iedereen hier zo zijn biezen gepakt en is nog voor een laatste gezellige avond de stad in gegaan. In de middag zag je rond de heel school slaapzakken, matjes en luchtbedden te drogen liggen. Zelf heb ik mijn albe maar even wat op de hand gewassen, om het ergste vuil dat vooral aan de zoom zat, weg te werken voor de viering van morgen. en tevens alles wat at was in de zon gelegd. De concierge moest ons wel even herinneren aan de regel dat we branduitgangen niet mochten gebruiken, maar hij deed dat laat genoeg. Om de hoek heb ik even een stukje pizza gehaald met een blikje 7up. Wonderlijk hoe lekker zoiets eenvoudigs dan smaakt. Een krant gekocht voor het laatste nieuws, een zondagskrant, maar het woord zegt het al, want de actualiteit was erg mager. Nu het over tienen is, vind ik het tijd om er een punt achter te zetten. Wat ik van de jongeren hoor, is heel positief, met enkele kanttekeningen. De regeling van de verkeersstromen was echt onvoldoende. De wegen waren te smal, de toiletten te ver weg en het terrein werd een grote modderpoel. Maar de uitstraling van de paus was indrukwekkend en verbazingwekkend tegelijk. Het is waarschijnlijk een combinatie van het pausschap, zijn persoonlijke uitstraling en de chemie van de wereld jongeren dagen, dat hier allemaal bij elkaar komt. Er worden getallen genoemd van vijfhonderd duizend jongeren bij de avondwake en mogelijk een miljoen bezoekers bij de slotmis.

Morgen gaan we verkassen, dan komen voor een nachtje in een sporthal. Misschien dat we vanwege de bouwvak hier niet langer kunnen blijven, maar een sporthal zal wellicht niet minder zijn dan enkele oude schoollokalen. Ik hoop dat het mailen weer wil,lukken. We gaan het proberen. Als alles binnen is, weet je het resultaat.

Heel hartelijk groeten, van een pastoor met moede voeten, die tegelijk heel voldaan is, Father Michael

 

Dagboek van de pastoor heeft de volgende delen:

Terug

Terug

 

Samenstelling, vertaling  en bewerking: © 2001-2002, Stichting InterKerk, Poeldijk
Bron:
20020721.02