 Dagboek van
de
pastoor:
de achtste dag |
|
|
Dag beste mensen,
Vandaag was de dag waarop de paus op Exhibition Place werd begroet door de jongeren. Maar dat was pas om een uur of vier. Het was wel eerder dan gepland. De paus had een redelijk krachtige stem. Hij reed op een meter of drie voorbij. Maar kijken zat er voor mij niet in aangezien een jonge pelgrim met een voet op mijn schouder stond en een voet op de schouder van mijn buurman. Maar aangezien ik de paus al een aantal keren de hand heb gegeven, gunde ik deze jongeren wat ik rond 1972 zelf heb meegemaakt. Dit was dus vanmiddag. In de ochtend begonnen we met een catechese-ochtend waarin België aan de beurt was. Ook nu werd het groepsgesprek ingekort, wat echt jammer was, aangezien een van de jongeren met zijn eigen verhaal naar voren kwam. Het lijden in de wereld is ook voor veel jonge mensen een harde werkelijkheid. Dit gesprek werd ingekort voor een forum-gesprek. Dat was niet onaardig, maar de eigen beleving uitwisselen waarbij de jongeren zelf aan het woord komen is volgens mij beter. Na het forum volgde de H. Mis. Ook dat was dus een volgeladen ochtend. De minder kerkbetrokken jongeren zie je op die momenten afhaken. Tot op zekere hoogte is dat niet erg, als ze niet in alles het programma ontwijken. Dan wordt het een goedkope vakantie in Toronto, maar meer ook niet. Met weer een ander deel van mijn groepje zijn we naar Exhibition Place gegaan. Nu was het nog meer lopen op de heenweg, omdat het openbaar vervoer het niet meer aankan. We wilden vroeg een leuk plekje vinden voor de welkomceremonie, en daar het eten heen halen. Maar het veld was al vrijwel vol, en tussendoor was voor de intocht met de pausmobiel (dat is geen telefoontje van de paus) een baan vrijgehouden die je niet over kon steken. We zijn toen maar doorgelopen en op een rustig plekje gaan eten. Daarna zijn we gesplitst in twee groepen en ben ik met drie knullen uit mijn groep, een uit Nederland, een uit Vietnam en een uit Zuid Afrika, het grote veld opgegaan. Daar was het een eindeloos gedrang. En het valt op dat ik internationaal niet klein van stuk ben, maar dat er ook heel veel mensen een kop groter zijn. De paus begroette de jeugd en de hele menigte was laaiend enthousiast. Het blijft wonderlijk hoe deze paus in zijn zwakke gezondheid jongeren in het hart weet te raken. Ook blijkt hier weer hoe in andere landen heel anders naar de Kerk, naar de paus en het geloof in het algemeen wordt gekeken. We hebben de eerste begroetingen afgewacht, maar zijn rond halfzes toch weer richting de uitgang gegaan. Mijn voeten begon ik behoorlijk te voelen. We hebben even gepauzeerd, en een balletje getrapt, dat maakt alles weer wat losser. daarna zijn we naar het NTC gebouw gegaan (dat is het National Trade Center, een gigantisch complex). Daar hebben we naar een film over het leven van Moeder Teresa gekeken. Niet alledrie mijn gezellen hadden daar even veel zin in, maar ze vonden het achteraf wel een hele mooie film. Daarna zijn we nogmaals gaan eten, het was inmiddels rond half negen in de avond, en na een balletje trappen heb ik de drie gedag gezegd en ben huiswaarts getogen. Ik denk dat het een gezegende dag was, met opnieuw prachtig weer en overal waar we kwamen een opperbeste stemming. Nadenkend over morgen, heb ik het idee dat ik de jongeren die zo hun eigen plannen maken, maar laat gaan. Ik kan wel het beste geestelijk voedsel aanbieden dat er in deze wereld bestaat, maar honger geven kan ik ze niet. Inmiddels is het 23.30 uur geworden. Tijd om me te verfrissen, het avondgebed te bidden en te gaan slapen, want over een paar minuten gaat het licht uit. Een heel hartelijke groet van Father Michael, met medegroeten van Moni Zahn en Paul Bergmans etcetera etcetera.
|