Dagboek van de pastoor: 

 

de zesde dag 
(23 juli)

Dag beste mensen,

Hier op Exhibition Place in Toronto aan de kant van het meer, hebben we zojuist de Eucharistie gevierd. Het is het eerste massale gebeuren van deze WJD. De eerste confrontatie met die massaliteit was het ophalen van de maaltijden. Ik herinner me van Rome dat het de eerste paar keer ook niet vlekkeloos liep. Hier heb ik de indruk dat ze stroom van honderdduizenden jongeren niet goed geleiden. Alles loopt naar dezelfde hoek, merkt daar dat er maar eentje per groep verder mag om eten te halen, dan moet de rest tegen de stroom in naar een andere plek, in de hoop dat je daar je maatje met het eten terugvindt. Dat is dus bij veel groepjes fout gegaan, maar op een of andere manier blijft de stemming toch opperbest. 

Ik heb me nu aangesloten bij een groepje van vier jongeren uit Frankrijk. Een zesde jongen uit Polen heeft zich daar ook bij aangesloten zodat een van hen nu eten kan gaan halen want de maaltijden bestaan uit porties van zes, die worden afgegeven voor zes eetbonnen. Vanaf nu is het wachten tot wanneer hij terug komt. 

Terugkijkend naar de morgen, moet ik eerst aan vannacht denken. M'n oordopjes kon ik gisteravond niet vinden en met twee snurkers op de zaal was dat niet best. Tot overmaat van ramp stootte ik op een lelijke manier mijn oog, toen ik in het donker bukte naar mijn luchtbed. Ik had een stoel met armleuningen geregeld, dat vond ik wel handig om even te kunnen lezen of bidden. Die armleuningen blijken dan in het donker lelijk uit te steken zonder dat je ze ziet. Ik had mazzel omdat ik met mijn gezicht er zo tegenaan kwam dat ik alleen m'n jukbeen bezeerde en slechts een beetje mijn linkeroog raakte. Ik vreesde een dik blauw oog in de ochtend, maar dat is erg meegevallen. Nu is het alleen nog wat gevoelig. Ik heb zowaar ook nog een paar uur geslapen. 

Vanmorgen zijn we na een kort overleg van de groepsleiders naar de parochiekerk gegaan, waar we voor het eerst alle (vier à vijfhonderd) aanwezige Nederlandse jongeren bij elkaar hadden. De komende dagen verwachten we er nog meer. Met de Surinaamse en Antilliaanse jongeren erbij, worden er zeshonderd uit de Nederlanden verwacht. Tussen tien en twaalf uur was er een kort ochtendgebed, een aantal praktische mededelingen en aansluitend werd er gelegenheid gegeven om de start van de dagen in Toronto met stilte te beginnen. Daarvoor werd het Heilig Sacrament uitgesteld en tegelijk was er gelegenheid om het sacrament van boete en verzoening te ontvangen. Het viel me op dat alle aanwezige priesters al snel bezet waren en bovendien heel wat jongeren een flinke tijd in de stilte bleven. 

Zo rond half een zag je alle groepen naar het centrum vertrekken, via de metro (Subway) en verder met de tram (Streetcar) naar Exhibition Place. Daar begon het avontuur met het eten. In feite heeft het eten halen, de boodschappers zoeken en niet vinden, ongeveer de hele middag in beslag genomen. Ik had de pech dat mijn groepje uit zeven bestond. Genereus als ik ben ... , bood ik aan wel een ander groepje te zoeken voor de maaltijd. Maar dat loopt niet zo gemakkelijk als je het systeem niet kent.

Tegen vieren ben ik het terrein maar verder gaan verkennen, om te weten waar rond vijf uur de mis zou zijn. Ook daar zag je dat ze hier in Toronto nog niet zijn ingesteld op de grote aantallen. Dat liep in Rome naar mijn gevoel beter. Met honderden priesters op slechts twee plaatsen onder twee gedaanten te Communie gaan, duurt erg lang. Ook de hele viering was lang, doordat er veel extra elementen in zate. Het kruis dat door jongeren de wereld wordt rondgedragen, werd tijdens de schuldbelijdenis binnen gebracht, maar dat was helaas niet voor iedereen goed te zien, en wanneer het je ontgaat, lijkt het allemaal een stuk langer te duren. Opvallend vond ik de eigentijdse muziek. Die is duidelijk op deze generatie afgestemd. Maar dat zijn we van de WJD gewend. Inmiddels is de eerste helft van deze Franse groep van voedsel voorzien, ik vermoed dat mijn portie er nu ook aankomt.

We maken een sprongetje in de tijd. Het is nu 23.00 uur. Na de maaltijd heb ik geprobeerd het zakmes dat bij de aankomst was ingenomen, terug te krijgen. Dat was vergeefs, want alles wordt op een hoop gegooid, een papiertje dat ik eromheen gevouwen had ter herkenning, was spoorloos en het zakmes dat er wel heel erg op leek, kon ik niet aantonen dat dat van mij was. We zullen het de komende dagen zonder zakmes moeten doen. In de enorme menigte was het zoeken naar de Nederlanders, ook al zijn dat er vier of vijfhonderd, onbegonnen werk. Ik heb dus de bus en de metro terug genomen, en ondertussen ontdekt dat ik nergens het adres had van ons verblijf. Gelukkig wist ik wel waar het ongeveer op de kaart lag, en bij de uitgang van de Metro trof ik een paar van onze Nederlandse groep. Thuis maar even lekker gedoucht (in de open douches voor 14 personen), tijd gemaakt voor mijn bevrier en de laatste hand aan dit verslag. Zo luisterend naar een paar deelnemers, hebben ze zich wel vermaakt. Sommigen zijn eerst wat gaan eten in China Town, ook vonden ze de eucharistieviering toch niet zo lang. Al me al was het een goed begin. Mijn eigen groepje heb ik vanaf het eetspektakel niet meer gezien. Morgen horen we hoe zij het gehad hebben.

Ook nu weer alle goeds toegewenst door: Father Michael, met medegroeten van Moni Zahn en Paul Bergmans etcetera etcetera.

Dagboek van de pastoor heeft de volgende delen:

Terug

Terug

 

Samenstelling, vertaling  en bewerking: © 2001-2002, Stichting InterKerk, Poeldijk
Bron:
20020721.02