 Dagboek van
de
pastoor:
de vijfde dag |
|
|
Dag beste mensen,
Gisteren schreven we dat het grote bivakkeren ging beginnen. Dat klopt inderdaad. We zijn hier een oud schoolgebouw ingetrokken, waar we met veertien op een zaal liggen. De toiletten hebben ooit deurtjes gehad, oftewel het gebouw is behoorlijk uitgeleefd. Bij sommige jongeren constateer je wel even een schrikeffect, maar na de briefing, waarin op praktische punten werd gewezen, en ook omdat nu rond 20.00 uur de meesten nog even de stad in zijn gegaan, komt de stemming wel terug. Aan het eind van die briefing klonk meteen het brandalarm, een oefening die was aangekondigd, waarop iedereen al grinnikend en geinend naar de nooduitgang sjokte. Het heeft erin geresulteerd dat we nu een plattegrond van de slaapzaal hebben getekend op het schoolbord, waarop ook de namen van de jongens staan genoteerd. Ook is het wel handig dat iedereen nu inderdaad de nooduitgang weet. Inmiddels zie ik overal matjes en luchtbedden met rugzakken en koffers eromheen gedrapeerd. Op onze zaal tel ik 16 bedden, dat zijn er dus twee teveel. We wachten af of we er last mee krijgen. Wetend dat ik van het minste geringste wakker word, is het geen hoopvol vooruitzicht. Ik heb voor alle zekerheid oordopjes meegenomen. Inmiddels hoor ik een groepje jongeren met een gitarist in hun midden wat liederen voor de mis repeteren. De poging om het meerstemmig te doen is nog niet helemaal geslaagd, maar de vijfde keer klinkt het al beter. Kijk ik terug naar deze dag, dan springen een paar punten eruit. Om 9.00 uur de parochiemis met het grootste deel van de 90 jongeren die in Fonthill verbleven. Het was vandaag het feest van Maria Magdalena, mij was gevraagd een korte overweging te houden in het Engels, zodat ook de aanwezige Parochianen het zouden kunnen volgen (dat blijft natuurlijk de vraag met mijn preekjes). Ik haalde de liefde die Maria Magdalena voor Jezus had naar voren. Zij zocht naar Jezus, terwijl de apostelen dat niet deden. Haar hart dreef haar naar Hem, het werd de ontdekking van haar leven. De jongeren zongen drie liederen, begeleid door een van de jongens die piano speelt. Aan het einde van de mis hebben we de pastoor bedankt en hem een kaars overhandig. Hij zal hem elke viering gedurende de WJD branden als teken van verbondenheid en gebed. Eenzelfde kaars, die ik uit onze parochie in Poeldijk had meegebracht, heb ik ook aan ons gastgezin gegeven, als aandenken aan ons verblijf en teken van waardering en dankbaarheid. Ook Paul werd even in de schijnwerpers gezet, omdat zijn taak als locatiemanager er voorlopig even op zit. Wat hij in het vervolgtraject gaat doen, is nog niet duidelijk. Na de mis had de parochie voor hen die niet naar de gastgezinnen teruggingen, een Canadees ontbijt georganiseerd, zoals wij eerder in ons gastgezin reeds hadden genoten, kleine pannenkoeken met worstjes en maple sirop. Wij zijn toen nog even naar onze gastgevers terug gegaan, daar heb ik zelf nog wat gerust en om 12.00 uur werden we aan onze laatste warme maaltijd aldaar genodigd. Terug bij de kerk, volgde het afscheid dat ontroerend was. Eerst een reisgebed in de kerk, daarna voor de kerk natuurlijk talloze groepsfoto's met even zovele camera's, inclusief een foto van het totale gezelschap. Rond half twee waren de bekende gele schoolbussen gearriveerd en met een temperatuur van ca 35 graden Celcius (ze gebruiken hier soms ook nog Farenheit), stapten we in de bussen waarbij de enige airco werd gevormd door de raampjes die open konden. De maximum snelheid van deze bussen is ongeveer 100 KM/uur, maar het heeft ook wel iets. In de buurt van Toronto begon het flink te onweren en hevig te regenen. Bij de sanitaire stop was het een kunst om niet binnen twintig meter geheel doorweekt te raken. Na wat zoeken in Toronto arriveerden we rond 18.30 uur op de plaats van bestemming. Hier zullen we de komende dagen overnachten, maar tussen 10.00 en 20.00 uur is het gebouw dicht. Dan zijn er de activiteiten in en rond het centrum. Hoe dat gaat lopen en hoe het verder gaat met de nachtrust en dergelijke, zullen we morgen hopelijk vertellen. Een paar jongens op deze slaapzaal gaven ook hun emailadres door, zodat het lijstje waarheen we deze berichtjes sturen steeds langer wordt. We houden het hierbij, alle goeds toegewenst door: Father Michael Met medegroeten van Moni Zahn en Paul Bergmans (en ongevraagd waarschijnlijk ook van alle anderen).
|